Věra Solarová urodziła się w Pradze w 1927 roku. Jej matka nie była Żydówką. Jej rodzice rozwiedli się przed nazistowską okupacją na ziemiach czeskich. Věra była wychowywana przez ojca, weterana i inwalidę z czasów I wojny światowej. Po tym, jak została wydalona ze szkoły na podstawie antyżydowskich rozporządzeń, opiekowała się swoim ojcem, który z powodu zaawansowanej choroby został zwolniony z transportu do Terezina. Zmarł jeszcze przed deportacją córki. W Terezinie Věra poznała swojego późniejszego męża i tam doczekała wyzwolenia. Zajmowała się tam rolnictwem. Wywiad został przeprowadzony w Pradze 10 stycznia 1996 roku.
Marie Sandová urodziła się w 1916 roku w Třebívlicach. Później wychowywała się w Litoměřicach. Dyplom lekarza uzyskała na Uniwersytecie Karola w Pradze. Po wyjściu za mąż przeprowadziła się do Pilzna. Za pośrednictwem Centrum Spotkań w Pradze została deportowana do getta w Terezinie, gdzie pracowała jako farmaceutka. Nie chcąc opuścić męża, dobrowolnie dołączyła do niego w ostatnim pociągu transportowym z Terezina do Auschwitz-Birkenau. Stamtąd została deportowana do Freiberga, następnie do Mauthausen, a potem do Horní Bříza. Udało jej się uciec z Marszu Śmierci i do końca wojny ukrywała się w południowych Czechach. Po wyzwoleniu osiedliła się w Trzeboniu, gdzie pracowała jako farmaceutka. Wywiad został przeprowadzony w Pradze 23 kwietnia 1996 roku.
Erika Žádníková urodziła się w Krems an der Donau, w Austrii, w 1920 roku. Później wychowywała się w Těmicach koło Kamenic nad Lipą. W reakcji na nasilające się prześladowania antyżydowskie w 1940 roku wyszła za mąż. Ślub odbył się w tradycyjny żydowski sposób w wybudowanej krótko przed okupacją tamtejszej nowej synagodze. Małżonkowie zostali skierowani do pracy przymusowej na ziemiach miejscowego majątku dworskiego. Erika została deportowana do Terezina z miasteczka Tábor. Po deportacji z Terezina przeżyła obozy w Auschwitz-Birkenau i Kurzbach. Wyzwolenia doczekała się w okolicach miasta Liednitz. Wywiad został przeprowadzony w Kamenicach nad Lipą w dniu 24 października 1996 roku.
František Lukáš urodził się w Pradze w 1911 roku. Był uzdolniony artystycznie, zajmował się rysunkiem i malarstwem. Chociaż ukończył gimnazjum, uczęszczał również na prywatne lekcje rysunku i uczył się w robotniczej szkole malarstwa. Przed okupacją rozpoczął studia na Wydziale Architektury i Budownictwa Czeskiego Uniwersytetu Technicznego. Przebywał w getcie w Terezinie, a następnie w obozach Auschwitz-Birkenau, Oranienburg-Heinkelwerke, Sachsenhausen i Schwarzheide. Po wojnie pracował w teatrze, a także jako scenarzysta w atelier filmowym Barrandov w Pradze. Jego nazwisko jako operatora filmów krótkometrażowych figuruje w tytułach 300 filmów. Wywiad został przeprowadzony w Pradze 18 stycznia 1996 roku.
Raja Žádníková urodziła się w Tel Awiwie-Jaffie w Palestynie w 1929 roku. Jej rodzice pochodzili z Europy: matka z Wiednia, ojciec z Pragi. Rodzinie w Palestynie nie żyło się łatwo, więc wkrótce przenieśli się z dzieckiem do Pragi. Na początku 1942 r. rodzina została przesiedlona do getta w Terezinie. Ojciec Raji został następnie przeniesiony do Auschwitz-Birkenau, gdzie nie zdołał przeżyć do końca wojny. Raja i jej matka doczekały wyzwolenia w Terezinie. Po wojnie Raja ukończyła studia medyczne i przez wiele lat pracowała w Instytucie Opieki Matki i Dziecka w Podolí w Pradze. Wywiad został przeprowadzony w Pradze 2 lutego 1996 roku.