Pierwsi Żydzi przybyli do getta w Terezinie w listopadzie 1944 roku. Zostali umieszczeni w Barakach Sudeckich. Pociąg oznaczony Ak I liczył 342 młodych mężczyzn. Pociąg odjechał z praskiego dworca Hybernia (obecnie dworzec Masaryka) do Bohušovic nad Ohří. Po przybyciu na dworzec w Bohušovicach więźniowie musieli przejść pieszo całą drogę do Terezina.

Pociągiem Ak I przewożono więźniów, którzy wcześniej pracowali jako rzemieślnicy i robotnicy (spawacze, stolarze, stolarze budowlani, elektrycy, murarze itp.) Ich zadaniem było przygotowanie jedenastu baraków w Terezinie do przyjęcia kolejnych więźniów przywożonych kolejnymi pociągami.

Od 1943 r. w barakach sudeckich znajdowała się część berlińskiego archiwum Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA).

Po ucieczce hitlerowskiego dowództwa getta w maju 1945 r. baraki zamieniono na szpital, który miał służyć do walki z epidemią tyfusu plamistego, jaka wybuchła w Terezinie pod koniec wojny. Lekarze i pielęgniarki z Czeskiej Akcji Pomocy, którym później towarzyszyli sanitariusze Armii Czerwonej, ugasili epidemię.