Getto w głównej twierdzy Terezina (a właściwie w mieście Terezin) od początku miało pełnić funkcję propagandową. Jego celem było ukrycie prawdziwych intencji nazistów w stosunku do Żydów. Naziści przedstawiali Terezin światu jako miejsce, w którym życie toczy się jak w każdym innym małym miasteczku. Stąd też naziści zezwolili na dwie wizyty przedstawicieli organizacji Czerwonego Krzyża w getcie. Obie z nich naziści zamierzali wykorzystać na swoją korzyść. Poza tym pod koniec lata 1944 roku nakręcili w Terezinie film dokumentalny, który przedstawiał zafałszowany obraz życia mieszkańców Terezina. Zanim zdążyli rozpowszechnić film w kinach za granicą za pośrednictwem Czerwonego Krzyża, wojna już się skończyła.

W ramach przygotowań do pierwszych wizyt Czerwonego Krzyża, Hala Sportowa została zamieniona na Halę Zgromadzeń. Delegacji Czerwonego Krzyża zaprezentowano występ opery dziecięcej Brundibár. Kolejne przedstawienie teatralne pod tytułem Broučci (chrząszcze) na podstawie książki Jana Karafiáta miało być zaprezentowane drugiej delegacji Czerwonego Krzyża podczas ich wizyty. Na przełomie sierpnia i września 1944 r. do realizacji propagandowego dokumentu wykorzystano Halę Zgromadzeń: kręcono tam fragmenty wspomnianej opery dziecięcej oraz ujęcia na tarasie, który na potrzeby filmu przekształcono w kawiarnię.