Alina Margolis-Edelman urodziła się w 1922 roku w Łodzi w inteligenckiej rodzinie żydowskiej. W czasie II wojny światowej przebywała w warszawskim getcie. Przez pewien czas ukrywała się również po tak zwanej „aryjskiej stronie”. Uczestniczyła w powstaniu w getcie. Podczas powstania warszawskiego była pielęgniarką. Po wojnie została lekarzem pediatrą. Opiekowała się dziećmi chorymi na cukrzycę. W 1968 roku, po kampanii antysemickiej, nie pozwolono jej na kontynuację pracy naukowej, odrzucając rozprawę habilitacyjną. Wyjechała wraz z dziećmi do Francji. Zaangażowana w działalność organizacji Lekarze bez Granic. Była współzałożycielką francusko-polskiego stowarzyszenia SOS Aide aux Malades Polonais (Pomoc Chorym w Polsce), zajmującego się leczeniem za granicą osób nieuleczalnych w Polsce. Po ogłoszeniu stanu wojennego w Polsce w grudniu 1981 roku organizowała pomoc dla opozycji demokratycznej. W 1991 roku założyła Fundację Dzieci Niczyje, współzałożycielka Biura Pomocy Inicjatyw Społecznych. Zmarła w Paryżu w 2008 roku.