Aleksandra Berłowicz-Maj urodziła się 14 lipca 1932 roku w Warszawie. Przed wojną mieszkała z rodzicami przy ulicy Zamenhofa, w centrum północnej dzielnicy żydowskiej. Rodzina była zasymilowana, ojciec był lekarzem, matka nie pracowała. Przed wojną uczęszczała do żydowskiej szkoły powszechnej, ale tylko przez rok. Po wybuchu II wojny światowej i kampanii wrześniowej w 1939 r. jej ojciec został zwolniony z obozu jenieckiego i wrócił do domu, gdy w Warszawie powstawało już getto. Aleksandra i jej rodzice mieszkali w warszawskim getcie od początku jego powstania, gdzie pomagał im polski policjant, pan Nowiński, dawny przyjaciel jej ojca. Przed akcjami wysiedleńczymi z getta Berłowiczowie ukrywali się w domu, za szafami, potem w piwnicach. Podczas wielkiej akcji likwidacyjnej w lipcu 1942 r. Aleksandra obserwowała, jak pędzono ludzi ulicą Zamenhofa na Umschlagplatz. Zimą 1942 r. rodzina nadal ukrywała się w ruinach getta. Opuścili je przed powstaniem w marcu 1943 r., jadąc furmanką razem z polskimi robotnikami pracującymi w getcie. Pan Nowiński ponownie uratował Berłowiczów i pomógł im przejść na "aryjską stronę". Podczas powstania w getcie Berlowiczowie kilkakrotnie przenosili się z kryjówki do kryjówki. Po Powstaniu Warszawskim zostali deportowani wraz z innymi warszawiakami do obozu w Pruszkowie. Do końca wojny przetrwali w podwarszawskiej wsi. Zaraz po zakończeniu wojny wrócili na warszawską Pragę, gdzie ojciec natychmiast zgłosił się do pracy, a Aleksandra wróciła do szkoły. Aleksandra została lekarzem - okulistą dziecięcym. Ma dwoje dzieci - córkę i syna. Syn również został lekarzem chirurgiem.