Eugenia Adler urodziła się jako Eugenia Sztaksztejn 22 czerwca 1922 r. w Warszawie w tradycyjnej rodzinie żydowskiej, która bardzo dbała o żydowskie obyczaje. Eugenia miała młodszą o 2 lata siostrę Cesię i 10 lat młodszego brata – Natka. Jej dom znajdował się w centrum biednej części dzielnicy żydowskiej. Przed wybuchem II wojny światowej rodzice wspólnie prowadzili sklep z artykułami kolonialnymi. Przed wojną ukończyła szkołę powszechną i prywatne żeńskie żydowskie gimnazjum oraz zdała maturę. Gdy powstało warszawskie getto rodzina Eugenii musiała przenieść się na ul. Orlą, a ich sklep został przeniesiony na Elektoralną. W lecie 1941 r. Eugenia wyszła za mąż za swojego narzeczonego Jerzego. W czasie wielkiej akcji deportacyjnej z getta warszawskiego został zabrany na Umschlagplatz i wysłany do obozu śmierci w Treblince 10-letni brat Eugenii – Natek. Podczas ostatecznej likwidacji getta warszawskiego Eugenia z mężem i teściami zostali złapani w piwnicznym bunkrze i wysiedleni do obozu na Majdanku. Po dwóch miesiącach Eugenia została przeniesiona do obozu Auschwitz. Pracowała w II obozie pracy w Brzezince, gdzie w wyniku wyniszczającej pracy zachorowała na tyfus. Na jesieni 1944 r. została przewieziona do obozu w Niemczech w Sankt Georgenthal.
W tym obozie pracy Eugenia doczekała końca wojny. Przedostała się do Legnicy, następnie pociągiem do Łodzi. W Łodzi dzięki pomocy znajomych dostała pracę w wydawnictwie Książka i wiedza. Okazało się, że nikt z rodziny Eugenii nie przeżył wojny. W wydawnictwie poznała swojego drugiego męża Emila Adlera, który pracował jako redaktor w jednym z działów wydawnictwa. W 1948 r. wraz z rodziną i wydawnictwem przeprowadziła się do Warszawy. Eugenia urodziła syna, a potem córkę. W 1968 r. razem z mężem bardzo przeżyli kampanię antysemicką i postanowili wyjechać z Polski. W końcu osiedli z rodziną w Niemczech, w Getyndze. Jej córka z mężem wyemigrowali do USA.