Oświęcimski Rynek Główny w swym obecnym kształcie został wytyczony w połowie XVI w. Wcześniej stał tu piętrowy ratusz z drewnianą zabudową. W XIX w. na płycie Rynku mieściła się studnia i figura św. Jana Nepomucena, wokół trzy piętrowe kamienice oraz piętrowy ratusz, w którym aż do II wojny światowej urzędowały miejskie władze.
Przed II wojną Rynek był przede wszystkim miejscem aktywności oświęcimskich kupców, a także rynkiem zbytu produktów rolnych, sprzedawanych przez w mieście przez chłopów z okolicznych wsi.
Podczas wojny Rynek został częściowo przebudowany, a w jego centrum Niemcy wznieśli bunkier, w czasach PRL zamieniony na dom towarowy, którego resztki wyburzono dopiero w 2010 roku. Wojenną przebudowę pamiętają również podcienia, zachowane w dawnym Hotelu Herz oraz w budynku na rogu Rynku i ulicy Plebańskiej.
Wczesną wiosną 1941 r. na rynku, przemianowanym na Adolf-Hitler-Platz, Niemcy zgromadzili żydowskich oświęcimian, których następnie przymusowo wysiedlono do Będzina, Sosnowca i Chrzanowa. Stamtąd większość trafiła później do komór gazowych w Auschwitz.